Bob Dylan - Blood On The Tracks (1975)

1975, een jaar dat menig Bob Dylan fan zich zal herinneren als hét jaar van Blood On The Tracks. Er doet een bepaald verhaal de ronde dat Bob Dylan zijn hoogtepunt wel had bereikt met Highway 61 Revisited (1965) en Blonde on Blonde (1966). Laten we redelijk zijn en dit aan de luisteraar zelf overlaten maar laten we ook eerlijk zijn en het idee in leven houden dat een artiest ook nieuwe hoogtepunten kan krijgen. Laat dit dan net het geval zijn met Bob Dylan en zijn Blood on the Tracks, die minstens net zo de moeite waard is als de twee zojuist genoemde albums.

De titel en de fel rood gekleurde hoes wekte bij mij het gevoel op dat dit album een agressief getint album zou zijn. Laat dit nou net niet het geval zijn. Hoewel Bob Dylan de elektrische gitaar had opgepakt bij Bringing It All Back Home (1965) en hem daarna bijna niet meer had neergelegd, keerde hij hier toch weer terug met een grotendeels, akoestisch album. Dit wil niet zeggen dat Dylan volledig terugkeerde naar zijn folk-roots van vóór 1965, maar meer dat hij een soort soft-rock plaat creeërde.

Het heersende sfeertje is te omschrijven als "liefdesverdriet" en af en toe ook "boosheid". Het hele album staat toch wel enigzins in teken van het uit-elkaar-gaan van Dylan en zijn toenmalige echtgenote (Sara Dylan). Hoewel veel artiesten dit natuurlijk zouden doen met hartverscheurende ballads en zoetsappige "I want you back's", verwerkt Dylan zijn verdriet in soms (dus toch) agressief overkomende nummers. Het beste voorbeeld van de agressie die Dylan in dit album stopt is "Idiot Wind", een elektrisch hoogtepunt van dit album. In dit nummer beledigt Dylan z'n ex-vrouw (of wie dan ook) op een niet lichtelijke manier;
"You're an idiot babe, it's a wonder that you still know how to breathe!".

Agressie komt toch ook naar voren in niet-elektrische nummers zoals "Tangled Up In Blue". Een ijzersterke opener waarbij de luisteraar echt moet luisteren hoe Dylan lappen tekst in een vloeiende lijn kan zingen.

Het enige nummer waar ik Dylan niet kan betrappen op invloed van de "break-up" is (waarschijnlijk) het beste wat er op dit album te vinden is. "Lily, Rosemary and the Jack of Hearts", vertelt het verhaal van Lily, Rosemary, Big Jim en natuurlijk de Jack of Hearts. Een acht minuten durend verhaal dat (mij) niet verveelt. Het razendsnelle loopje en de pakkende tekst (waar het dan ook eigenlijk over mag gaan) zorgen voor een onvergetelijke ervaring zoals alleen Bob Dylan je die kan laten ervaren.

Hoewel Bob Dylan albums heeft gemaakt die meer invloed hebben gehad op de huidige muziek-industrie (Highway 61 Revisited, Blonde on Blonde), heeft hij er nooit één beter gemaakt dan Blood on the Tracks. Een favoriet onder de Dylan fans en simpelweg één van de beste albums ooit gemaakt.



Tracklisting:

1. Tangled Up In Blue
2. Simple Twist of Fate
3. You're A Big Girl Now
4. Idiot Wind
5. You´re Gonna Make Me Lonesome When You Go
6. Meet Me In The Morning
7. Lily, Rosemary and the Jack of Hearts
8. If You See Her, Say Hello
9. Shelter From The Storm
10. Buckets of Rain


Beoordeling: