Infamous - 'Sony Computer Entertainment' PS3

De Ultieme Vrijheid



Vaak wordt Infamous vergeleken met Prototype, die nog moet uitkomen (release-datum: 12-06-2009). Ik ga nog geen conclusies trekken, aangezien ik Prototype nog niet gespeeld heb, maar moet zeggen dat Prototype van goede huizen moet komen om hier iets tegenover te zetten. Infamous speelt zich af in de stad Empire City. Daar woont Cole die een enorme explosie, die tevens 5 huisblokken met de grond gelijk maakt, overleeft. Na deze explosie (die meteen is te zien na het drukken op de 'start-button' in het hoofdmenu) komt Cole in aanraking met electriciteit. Hierdoor krijgt hij in combinatie met de oorzaken van de explosie superkrachten die hem de mogelijkheid geven vijanden uit te schakelen, gebouwen te beklimmen en sprongen van meters hoge gebouwen te overleven. Hier begint het spel Infamous en zal het als een sneltrein doorgaan met spetterende actie, vele stunts en gevarieerde missies. Als Prototype, ik zie het niet als twee vergelijkbare spellen, iets tegenover Infamous wil neerzetten, moet het alles uit de kast halen.



Het spel maakt gebruik van een soort GTA-achtig systeem waarin de speler de mogelijkheid krijgt zelf te bepalen wat hij gaat doen. Het spel is in third-person en kan slechts, helaas weer geen multiplayer, door één speler gespeeld worden. De uitstraling van het spel is echter meer comicbookachtig waardoor het totaal niet te vergelijken is met GTA. Daarbij kun je in Infamous alle gebouwen en (bijna) alle voorwerpen op straat beklimmen. Op straat kom je verschillende vijanden tegen die na de explosie in Empire City de macht hebben gegrepen. Na de explosie zijn er in Empire City plagen en rellen uitgebroken die ervoor zorgde dat de straatbendes de macht konden grijpen. De hele stad werd afgezet zodat er niemand meer naar buiten noch naar binnen kon en de straatbendes de macht konden vasthouden. Aan jou de taak deze macht weer terug te grijpen. In Infamous is het de bedoeling de oorzaak van de explosie en het verleden van Cole te ontrafelen. Dit doe je aan de hand van missies die er tevens voor zorgen dat andere missies unlocked worden en er nieuwe delen van het eiland vrijgespeeld kunnen worden. De missies zijn verdeeld in hoofd- en bijmissies waarin de hoofdmissies veel variaties kent, maar de bijmissies een beetje eentonig zijn. Door het behalen van missies, verslaan van tegenstanders en het helpen of vermoorden van mensen kunnen er punten gehaald, waarmee upgrades gekocht kunnen worden.





De upgrades en krachten van Cole verschillen per verhaalverloop. Het verhaal kent namelijk twee verschillende verhaallijnen. Er kan gekozen worden om slecht te worden (Infamous) of goed (Hero). De interactie met de mensen op straat en je omgeving wordt hierdoor sterk bepaald. Wanneer jij er bijvoorbeeld voor kiest om Hero te worden; juichen mensen je toe en proberen ze je te helpen met het bestrijden van de vijanden. En wanneer je er daarentegen voor kiest om Infamous te zijn dan ziet de stad er onwijs donker uit en vallen de burgers je lastig. Deze mogelijkheden maakt van Infamous een zeer uitgebreid spel. Ook omdat je er zelf voor kunt kiezen of je mededogen hebt voor de burgers of hen aanvalt, maar ook omdat je je eigen gang kan gaan wanneer je geen zin hebt om de talloze missies te halen.


Ondanks de vele mogelijkheden zijn er toch ook wat kleine minpuntjes aan Infamous. De bijmissies, waar er toch een aantal van zijn en waarmee je de stad vrij kunt maken van vijanden, zijn eentonig en vaak rottig om te doen. Daarnaast is de framerating van het spel soms heel traag. Vijanden verschijnen uit het niks en gebouwen doemen opeens op uit het niks. Toch maken de vrijheid en de vele electrische moves van Cole veel goed. Het spel heeft een zeer verslavende werking en kan zeker gezien worden als een nieuwe klassieker voor de Playstation. Waar Final Fantasy niet meer Playstation-only wordt, is Infamous een waardig Playstation spel.


Gametrailer: http://www.gametrailers.com/video/e3-2008-infamous/39000


Beoordeling:

Bob Dylan - Greatest Hits Volume III (1994)

1994, Bob Dylan besluit om nog een compilatie uit te brengen. Dit keer beslaat het de periode van 1973 tot 1994, een grotere periode dan de voorgaande compilaties besloegen dus. Ondanks dit feit zal de standaard luisteraar geen enkele waarde vinden in dit shijnbare miserabele product. Alles blijkt echter perceptie...

Omdat Dylan regelmatig van stijl verandert en dit album dus een langere periode beslaat zul je veel verschillende stijlwisselingen doormaken. Ook Dylan's stem is op verschillende nummers heel anders dan we van hem gewend zijn van de vorige twee compilaties.

Over Dylans stem wordt tegenwoordig veel geklaagd. Feit is, dat zijn stem behoorlijk doorrookt en daarmee aardig naar de gruzelementen is. Andere redenen spelen ook een rol bij de stemverandering van Dylan.

Maar over zijn stem mag niet gezeurd worden. Hij is namelijk altijd met dezelfde overtuiging en emotie blijven zingen waardoor de nummers zeker de moeite waard zijn. En op dit album staan nummers die werkelijk geniaal zijn. Tijdens de eerste luisterbeurt zal de luisteraar dit alleen waarschijnlijk niet horen.

Er staan zoals op de twee voorafgaande Greatest Hits compilaties ook hier weer nummers op die nergens anders voorkomen. Mooie voorbeelden zijn; "Dignity" en "Series of Dreams". De toevoeging van Dylans beste nummer "Jokerman", maakt het geheel helemaal af en zorgt ervoor dat dit verreweg het meest interessante deel is van de Greatest Hits trilogie.

Met deze compilatie laat Dylan de luisteraars zien hij geen schrijntje van zijn macht verloren heeft door grandioze nummers (als Hurricane en Changing of the Guards) op deze schijf te zetten.

tracklisting
1. Tangled Up In Blue
2. Changing of the Guards
3. The Groom's Still Waiting at the Altar
4. Hurricane
5. Forever Young
6. Jokerman
7. Dignity
8. Silvio
9. Ring Them Bells
10. Gotta Serve Somebody
11. Series of Dreams
12. Brownsville Girl
13. Under the Red Sky
14. Knockin´ on Heaven´s Door

beoordeling:

Bob Dylan - Greatest Hits Volume II (1971)

Vier jaar na de release van Greatest Hits Volume I volgt Bob Dylans tweede collectie alweer. Nutteloos als het lijkt zit er toch een kern van waarde in dit dubbelalbum. 21 nummers voor de nieuwsgierige luisteraar die verder op ontdekkingsreis wil in de oneindig grote Bob Dylan wereld. Zit er een daadwerkelijke koopwaarde in dit product of is het een productie van inspiratieloosheid van de grote man?

Om te beginnen staan er zes nummers op dit album die op geen andere te vinden is. Sommige van die nummers zijn uitstapjes met Bob Dylans backing band "The Band" en klinken redelijk onwennig in de oren van menig luisteraar. Verder is er op Volume II veel groots werk te vinden dat geen grote hit werd als "Like A Rolling Stone". Een voorbeeld van zo een nummer is "Stuck Inside of Mobile with the Memphis Blues Again", waarschijnlijk één van Dylans beste nummers. Het nummer verscheen op Blonde on Blonde maar werd overschaduwd door het korte maar krachtige "I Want You", waardoor het niet op Volume I verscheen.

Er zijn nog vele andere voorbeelden van nummers die Volume I niet gehaald hadden zoals "Just Like Tom Thumb's Blues" en "My Back Pages"

Uiteindelijk lijkt Volume II een veel te rommelig en volgepropt album waardoor het niet makkelijk luistert en ook kracht verliest. Volume I was korter en veel krachtiger en daarom ook beter.

tracklisting:

- Disc 1 -

1. Watching The River Flow
2. Don't Think Twice It's Alright
3. Lay Lady Lay

4. Stuck Inside of Mobile With The Memphis Blues Again
5. I'll Be Your Baby Tonight
6. All I Really Want To Do
7. My Back Pages
8. Maggie's Farm
9. Tonight I'll Be Staying Here With You

-Disc 2-
1. She Belongs To Me
2. All Along The Watchtower
3. The Mighty Quinn (Quinn the Eskimo)
4. Just Like Tom Thumb's Blues
5. A Hard Rain's A-Gonna Fall
6. If Not For You
7. It's All Over Now Baby Blue
8. Tommorow Is A Long Time
9. When I Paint My Masterpiece
10. I Shall Be Released
11. You Ain't Going Nowhere
12. Down in the Flood

beoordeling:

Bob Dylan - Greatest Hits Volume I (1967)

Na zijn eerste zeven albums, waaronder hoogtepunten als The Freewheelin', Highway 61 Revisited en Blonde on Blonde, besloot Bob Dylan om zijn best ontvangen nummers te verzamelen op één LP. Een mooie gelegenheid voor nieuwsgierige luisteraars die niet al zijn (bijna 40!) albums op de kop willen tikken om toch wat te horen van die ó zo legendarische stichter van de muziek die je hedendaags hoort, want dat is hij in zekere zin toch?

Best Of albums zijn vaak niet de moeite waard voor de echte fan. Ook in dit geval is dat op een bepaalde manier zo. Het gaat hier om een verzameling van 9 nummers die al op voorafgaande LP's verschenen en 1 nummer dat nergens anders op verscheen.

De negen nummers van de eerdere albums symboliseren echter wel, echt het beste werk van Bob Dylan. Nummers als "Blowin' In The Wind", "Like A Rolling Stone" en "I Want You" zijn nummers die menig muziekkenner wel bekend in de oren móet klinken.

Voor de echte fan heeft dit album het geniale "Positively 4th Street" welke daadwerkelijk uitblinkt. Een redelijk simpel en ééntonig gebeuren waar toch zodanig veel gevoel in zit dat het boeiend blijft (zoals we Bob Dylan dus eigenlijk kennen). In het nummer wordt een slecht beeld van een (geen specifiek) persoon geschetst. Hij begint het nummer met de regel "You've got a lot a nerve, to say you are my friend". Om even later te eindigen met de beste zin uit het geheel; "I wish that for just one time, you could stand inside my shoes, you could see what a drag it is to see you!". Dit wordt natuurlijk gezongen met een hoog "schijt-aan-wie-dan-ook" gehalte, zoals Bob Dylan regelmatig doet.

Bob Dylan's Greatest Hits - Volume I kan gezien worden als een vuile marketing-truc door het toevoegen van één niet-eerder-verschenen nummer maar in zijn geheel is het een prachtig album om een beeld te krijgen van Bob Dylan's succesvolste periode.

tracklisting:

1. Rainy Day Women 12 & 35
2. Blowin' In The Wind
3. The Times They Are A-Changin'
4. It Ain't Me Babe
5. Like A Rolling Stone
6. Mr. Tambourine Man
7. Subterranean Homesick Blues
8. I Want You
9. Positively Fourth Street
10. Just Like A Woman

beoordeling:

Fleet Foxes - Fleet Foxes (2008)

Een "iets" recenter verschijnsel dan bijvoorbeeld Neil Young of Bob Dylan. Fleet Foxes kwamen in 2008 met hun gelijknamige debuutalbum en wisten daarmee al volledig door te breken in de muziek-industrie. Op 30 juni zullen ze te zien zijn in een uitverkocht Paradiso en de dag daarop hebben ze al een extra concert ingeboekt (ook in Paradiso), en dat voor een beginnend indie-bandje. Toch heel wat. Dat album moet dan wel erg goed zijn, of in ieder geval aansprekend voor de indie-rock liefhebber.

Na de eerste keer luisteren zul je misschien al de gelijkenis met bandjes zoals My Morning Jacket en Band of Horses ontdekken. Deze gelijkenis is dan ook makkelijk te maken, hiermee wil ik niet zeggen dat Fleet Foxes hun sound gejat hebben van de zojuist genoemde bands. In tegendeel zelfs, de sound die op dit album te horen is is compleet afwijkend van alles wat ik tot nu toe gehoord heb.

Wat betreft de sfeer op het album; kijk naar de cover. Een schilderij van Breughel gemaakt in 1559. Het laat een hoop Nederlandse spreekwoorden zien. Het laat ook een middeleeuws dorpje zien, en daar gaat het om. Het album rust in een middeleeuws sfeertje en dat is een vrij avontuurlijke maar ook vernieuwende ervaring.

De kracht van dit nieuwe bandje bestaat dus uit het vernieuwende en avontuurlijke. De single; "White Winter Hymnal", is een erg kort maar zeer krachtig nummer dat erg goed weergeeft waarvoor het album staat. Na een aantal keren luisteren ontdek je dat het album weinig zwakke nummers kent (met uitzondering van het overbodige; "Heard Them Stirring") en zelfs behoorlijke uitspringers.

Kortom, een zeer sterk debuutalbum en zeker de moeite waard.

Tracklisting:

1. Sun It Rises
2. White Winter Hymnal
3. Ragged Wood

4. Tiger Mountain Peasant Song
5. Quiet Houses
6. He Doesn´t Know Why
7. Heard Them Stirring
8. Your Protector
9. Meadowlarks
10. Blue Ridge Mountains
11. Oliver James

Beoordeling:

Neil Young - Neil Young (1969)

Voordat, Neil Young zijn eerste solo-album (Neil Young) op de markt bracht had hij al een redelijke naam. Hij speelde niet voor niets in één van de (op dat moment) bekendste Amerikaanse rock/pop-bandjes; Buffalo Springfield had al heel wat naam gemaakt met de albums, "Buffalo Springfield" (1966) en "Buffalo Springfield Again" (1967). Ze scoorden zelfs een hits met "For What It's Worth" en "Mr. Soul". Toch koos Neil Young er in 1969 voor om alleen verder te gaan. Het resultaat is dus het album "Neil Young".

Het eerste wat je denkt na het luisteren van dit album is waarschijnlijk iets als; "Zo hee, die moest zich nog wel ontwikkelen voordat hij die andere albums uitbracht". Dit mag dan ook wel zo zijn maar vergeet niet dat zijn volgende album (Everybody Knows This Is Nowhere) in hetzelfde jaar uitkwam, dit album is zelfs één van zijn bekendste en best ontvangen albums. Om te beginnen is het stijltje op dit album wat minder professioneel dan op zijn opvolgers.

Dit stijltje wordt al goed vormgegeven door de opener. "The Emperor of Wyoming", begint het album met een instrumentaal deuntje dat voor 2 korte minuutjes vrolijk op en neer springt. Het nummer is iets wat je nergens anders van Neil Young zult vinden (voor zover ik weet) en weet dus wel het stijltje/sfeertje van het album neer te zetten maar weet geen goede eerste indruk te geven van hetgeen wat Young kan en doet. Word ik nog gevolgd?

Twee nummers van het album verschenen op de compilatie; "Decade". "The Loner", en "The Old Laughing Lady", gaan dan ook de wereld rond als Neil Young klassiekers. The Loner in dit geval meer dan the Old Laughing Lady.

We denderen voort naar het laatste nummer van het album die als eigenlijk het enige nummer op dit album alvast een voorproefje geeft van wat Neil Young allemaal gaat doen. "The Last Trip To Tulsa", klinkt dan ook (voor de luisteraars die zijn latere werk eerder luisterden dan dit) erg herkenbaar en in vergelijking met de rest van dit album vertrouwelijk.

Al met al een prettig plaatje, waar af en toe het Neil Young-sfeertje mist. De nummers lijken ook wat meer op elkaar en dit kan er dus voor zorgen dat het album niet boeit. Het duurt echter maar een half uurtje dus veel last zul je hier ook weer niet van hebben. Een goed album maar als je het bekijkt als "het" eerste werk van Neil Young (als solo-artiest), dan ontbreekt het hier en daar toch aan een bepaalde kwaliteit.



Tracklisting:

1. The Emperor of Wyoming
2. The Loner
3. If I Could Have Her Tonight
4. I've Been Waiting For You
5. The Old Lauging Lady
6. String Quartet From Whiskey Boot Hill
7. Here We Are In The Years
8. What Did You Do To My Life?
9. I've Loved Her So Long
10. The Last Trip To Tulsa

Beoordeling:

Reservoir Dogs - Quentin Tarantino 1992

Let's go to Work

De film voor elke filmliefhebber over de hele wereld. Ik moet er eerlijk bij zeggen dat dit de film is die ik het meeste gezien heb. De meeste films heb ik na één keer gezien, maar de films van Quentin Tarantino blijven mij elke keer weer verbazen. Met hier en daar een uitschieter, zie bijvoorbeeld Death Proof (Planet Terror van Robert Rodriquez was een beter gelukte Grindhouse film). Resevoir Dogs uit 1992 is Tarantino's debut als regisseur in Hollywood en begint meteen met een blockbuster. Alles klopt aan deze film en laat de kijker achter met een bek vol tanden. Het genre van de film laat zich niet raden en behoord waarschijnlijk tot de gangsterscene. Met de goed bij elkaar gezochte acteurs, de mooie dialogen en het grotendeels van de film laten afspelen op één plek maakt van Resevoir Dogs het beste debut dat Tarantino zich had kunnen wensen. In deze film komen dingen naar voren die in de andere Quentin Tarantino films gezien worden als echt Tarantino.

Het verhaal gaat over een groep gangsters die door één grote baas bij elkaar zijn gehaald om een opdracht voor hem te vervullen. Deze groep gangsters kennen elkaar niet en moeten blind op elkaar vertrouwen. Het enige waarmee ze elkaar kunnen aanspreken is de codenaam die zij gekregen hebben van de baas (Joe Cabot). Er komt een lading diamanten binnen in het stadje waar Joe de gangsterbaas is en deze wil hij bemachtigen. Hiervoor haalt hij een groep gangsters bij elkaar en daar begint het verhaal. Allemaal aangenomen om hun specialiteiten in het stelen worden 6 gangsters bij elkaar gehaald om deze te gaan halen voor hem. Met de codenamen: Mr White, Brown, Pink, Orange, Blue en Blonde beginnen zij aan de opdracht. Wat zij echter niet weten is dat er één van de gansters een politieagent is en hen probeert op te pakken. Terwijl zij elkaar al niet vertrouwens, omdat zij elkaar helemaal niet kennen (alleen hun gezamelijke baas), beginnen zij elkaar te verdenken en ontpopt de diamentendiefstal zich in beschuldigingen over en weer.

De film is vooral herkenbaar door de dialogen die later kenmerkend zullen zijn voor Tarantino's films. Voor de rest is het de recht voor zijn raap schelden van de gangsters en het kwetsbare van hen wanneer zij er achter komen dat zij in de val zijn gelokt dingen die van Resevoir Dogs een ware klassieker maken. Ondanks dat het zijn eerste film is, is Resevoir Dogs zeker één van Tarantino's beste films en kan het gezien worden als een Arthouse film. Door de scherpe teksten, de menselijke reacties en onvermogens, maken van Resevoir Dogs een waar geniaal meesterwerk. Vaak na Pulp Fiction genoemd als zijn beste werk. De opening van de film zijn de stoere gangsters die opweg zijn naar hun 'job' en het eindigd met slordige haren, emotioneel schreeuwen en wantrouwende onbekenden van elkaar. Voor mij één van de beste films allertijden, een film om van te houden en een film waar je je ogen niet van af kan houden. De meeslepende film over de menselijkheid van iedereen en een ware klassieker onder de Hollywoodfilms/Arthousefilms.

Acteurs:

Mr. White - Harvey Keitel

Mr. Blonde - Micheal Madsen

Mr. Orange - Tim Roth

Mr. Brown - Quentin Tarantino

Mr. Pink - Steve Buscemi

Mr. Blue - Edward Bunker

Beoordeling: